چشم ها

ماجرا:  

1. او و دوستش و مادرانشان در طولِ پیاده رو قدم می زدند که ناگهان ماشین به سرعت رد شد و به زنی زد که بچّه اش را در آغوش گرفته بود.  

بچّه به هوا پرت شد و مادر از هوش رفت. پسرِ جوانی دوید و بچّه ی کوچک را بغل کرد.  

آن ها گوشه ای ایستادند و این صحنه را تماشا کردند.  

2. کمی جلوتر، یک ساندویچی بود. ایستادند تا ناهار بخورند که رفتگری با پسرِ نوجوان و دخترِ کوچکش وارد شدند. دختر دستِ او را می کشید و بی امان می گفت: بابا! بابا! تو رو خدا! یه ساندویچ برام بخر...  

و مرد به جیب هایِ خالی اش دست می کشید و می گفت: ندارم بابا! به خدا جیبم خالیه.  

و پسرش می کوشید تا خواهرِ کوچکش را منصرف کند... 

 پایان بندیِ اوّل:  

او به دوستش گفت: اینو واسه محمّد میگم. دلم خیلی براشون سوخت. و دست به جیب شد تا ماجرا را برایِ دوست پسرش اس ام اس کند. دوستش بغض کرد و گفت: واقعیّت نداره؛ باور نمی کنم. نه، می دونم که اینا رو ندیدم. مادرِ او گفت: به هر حال زندگیه دیگه، پیش میاد.  

مادرِ دوستش گفت: پناهش بر خدا. برم خونه بشینم گریه کنم. دلم از روزگارِ نامرد گرفت.  

و همه مشغولِ ناهار خوردن شدند.  

پایان بندیِ دوم:  

او دوید به میانِ جمعیّتی که هر لحظه بیشتر می شد و با لحنِ قاطع و صدایِ بلند گفت: کسی این زنو تکون نده. تا وقتی آمبولانس نیومده، نباید تکونش داد. سرش ضربه ی بد خورده. بعد به پسرِ جوان گفت: یه جا دورتر از اینجا بشین تا آروم بشه، بعد با آمبولانس میفرستیمش.  

تویِ ساندویچی، ساندویچ به دست، پیشِ رفتگر رفت و گفت: آقا؟ من گرسنه نیستم، منزل غذا داریم، این باشه واسه دخترمون. رفتگر گفت: نه به خدا! راضی نیستم این کارو بکنید. درست نیست.  

_ کجاش درست نیست؟ ما خونه هم غذا داریم، عجله ای هم ندارم؛ این باشه واسه دختریمون.  

دختربچّه با چشم هایِ گرد شده، ساندویچ را گرفت و آهسته گفت: مرسی...  

دوستش گفت: هنوزم پسرایِ با معرفت وجود دارن، دیدی چه طور بچّه رو بغل کرده بود؟  

مادرش گفت: گرچه همیشه از این احمق بازیا درمیاری، ولی این یه بارو می بخشم. مادرِ دوستش گفت: پناهش بر خدا...  

پایان بندیِ سوم:  

تا این اتّفاق افتاد، گفت: خدا ما رو صدا زد! همه دویدند و او زن را نگه داشت، دوستش به آمبولانس زنگ زد، مادرش بچّه را از پسرِ جوان گرفت و به او گفت برود برایش نوشیدنیِ شیرین بخرد و مادرِ دوستش وسایلِ زن تصادف کرده را از زمین جمع کرد.  

تویِ ساندویچی، به دختربچّه نگاه کرد و به رفتگر گفت: دخترمون هوسِ ناهارِ دورِ همی کرده. تا این را گفت، دوستش دست به جیب شد و گفت: حتماً خودش و پسرشم گرسنه هستن! مادرش گفت: بیار این دخترو ببینیم چی دوس داره؟ مادرِ دوستش گفت: هم سفره یِ غریبه هم حبیبِ خداست!  

پ.ن: شما هم می تونید پایان بندی هایِ خودتون رو برایِ این ماجرا بنویسید. خوشحال می شم!