فاش می گویم و...

خُنُک آن دم که نشینیم در ایوان، من و تو  

به دو نقش و دو صورت، به یکی جان، من و تو  

دادِ باغ و دمِ مرغان بدهد آبِ حیات  

آن زمانی که درآییم به بستان من و تو  

اختران فلک آیند به نظّاره ی ما  

مَهِ خود را بنُماییم بدیشان من و تو  

من و تو، بی "من" و "تو" جمع شویم از سرِ ذوق  

خوش و فارغ ز خرافاتِ پریشان، من و تو  

طوطیانِ فَلَکی جمله شکرخوار شوند  

در مقامی که بخندیم بدان سان، من و تو  

این عجب تر که من و تو به یکی کُنج اینجا  

هم درین دم به عراقیم و خراسان، من و تو  

به یکی نقش برین خاک و بر آن نقشِ دگر  

در بهشتِ ابدیّ و شکرستان، من و تو!  

پ. ن: این وبلاگ خاطره ی پیش از تو نامه ای و با تو نامه ای باد!