زهرا

دستِ یخ زده اش را تویِ جیبش کرد و سعی کرد کلید را محکم بگیرد.  

کلید را تویِ قفل گذاشت و در را باز کرد.  

این داخل، فقط به خاطرِ جمع و جور بودن، کمی از بیرون گرم تر بود؛ وحشت کرد و در را بست.  

واردِ پذیرایی شد؛ کنارِ بخاریِ کوچک نشسته بود و انگشتِ پاهایش را محکم با دست گرفته بود.  

_ چرا بخاری خاموشه؟  

نگاهِ تندی به او انداخت. گویا متوجّه آمدنش نشده بود.  

_ سلام؛ خب گاز نیست که روشنش کنم.  

نگاهش رویِ شکمِ برآمده ی او سُرید و چشم هایش برق زد. با خشونت قوطیِ کبریت را برداشت و گفت: نمیشه که! تو بلد نیستی، برو اونور، من روشن می کنم.  

_ نمیشه به خدا! صبح تا حالا ده بار آقا محمود اومده روشنش کنه، نشده! گاز نیست.  

_ لامصّبا... برو اونور؛ حالا شاید شد.  

_ نمیشه من جا به جا نشم؟ به خدا پاهام یخ زده، اصلاً توان ندارم.  

نشست و با شیرِ گاز بازی کرد، چند لحظه گوش داد. پیچِ بخاری را چرخاند و کبریت زد، آن قدر نگهش داشت که شعله به دستش رسید. بی اختیار چوب کبریت را انداخت تویِ بخاری و دستش را بیرون کشید.  

_ شد؟  

_ نه! میشه.  

و زیر چشمی به پاهایِ ورم کرده اش نگاه کرد. مادرِ خدا بیامرزش سرِ تُکتَم که حامله بود، پاهایش ورم داشت. این هم دختر است. بچّه ی خودش!

_ بیرون هنوز برف میاد؟  

_ ها؛ تموم بشو هم نی. چیزی خوردی؟  

_ آره؛ زری خانوم ظهر برام کتلت آورد. خدا خیرش بده. ظرفشونو شستم. می بری...  

_ ظرفشونو با چی شستی؟ مگه آب تو لوله ها میاد؟  

_ ها! یه باریکه ای میومد.  

_ یخ؟ با آبِ یخ؟ مگه دخترِ افسر خانوم نگفته بود نباید آبِ یخ...  

_ اون یه حرفی می زنه! ظرفِ مردمه، لازم دارن خب! تو این زمستون که نمیشه ظرفِ مردمو نگه داشت. یه بار دیگه کبریت بزن؛ ببین روشن نمیشه؟  

دوباره کبریت درآورد و سرش را تویِ بخاری کرد.  

دست هایِ یخ زده اش را از رویِ انگشتِ پاهایش برداشت و به سمتِ تاقچه خزید. دستش را به دیوار گرفت و نیم خیز شد. رادیو را روشن کرد و نشست. دست هایش را مُشت کرد و زمزمه کرد: یا زهرا... دردِ وحشتناکی از زیرِ شکمش تا کمرش امتداد یافت و همین که نشست، فروکش کرد. نفسِ عمیقی کشید. دید او هم سرش را از بخاری درآورده و نگاه می کند. لبخند زد و گفت: زهرا خانومو گفتم! دستش را رویِ شکمش گذاشت و گفت: ناقُلا از منم سنگین تر شده. روشن شد؟  

_ نه! تو چرا رفتی؟ بیا اینور بشین، گرم تره. تکون نخور. میشه؛ روشن میشه.  

_ من دوتا کتلت برات گذاشتما؛ اونا رو بخور، بعد باز برو سراغِ بخاری. پاشو تا ببینیم تا کِی این برفِ لعنتی ادامه داره...  

[ادامه دارد...]