دانشگاه

همان طور که از عنوان معلوم هست، دانشگاه!  

دبیرستان که بودیم، یک جایی از حرفِ آدم ها، نصیحتی بود که: این دانشگاهم نشد نون و آب. آرزوهایِ خوشِ آدمو می میرونه.  

و بعد لیستی از آرزوهایِ علمی بود و فهرستی از مدارک و افتخاراتِ ذهنی که در دانشگاه برباد رفته بود.  

امّا من به شما می گویم که دانشگاه، فقط سلّاخ خانه ی آرزوهایِ علمی نیست، بلکه شمشیرش درست رویِ گلویِ انسانیّت رژه می رود.  

ممتازها را به کامِ نسبی گرایی و متوسّط ها را به کامِ رقابت فرو می برد.  

هر که می خواهی باش! یا علم داری، یا جذّابیت!  

اینجا من در راهِ عاشقی جانم را برایت می دهم و تو دهنت را می بندی و هرچه من گفتم می شوی.  

و نتیجه ی اخلاقی این می شود که اگر نامزدِ آینده، با دخترِ دیگری سلام علیک داشت، چنان جنجالی به پا می شود که اگر در سازمانِ حقوقِ بشر، عکسِ یک کودکِ آلوده به بیماری هایِ مقاربتی را بگذارند که آغوشی برایِ محبّت می خواهد هم چنین گردی به راه نمی افتد.  

می بینم که جذّابی، روابطت هم که بد نیست؛ آرایش هم که جواب می دهد. ببینم، دلت می خواهد واردِ دستگاهِ ما بشوی؟  

ما برایت سینه چاک به صف می کشیم، یکی هم می دهیم دورت بزند. هرچه بیشتر بخواهی، فرصتِ به گند کشیدن افراد بیشتری فراهم می شود.  

برایِ من! برایِ نظامِ فاسدم برقص! عریان باش! نر باش! ماده باش! فقط آلوده ی من باش...  

و در کنارِ این نظام، هر سال بویِ ماهِ مهر می آید و رزمندگانِ خردسالش به کلاسِ اوّل ابتدایی می روند.  

و پوریا از من می پرسد: دانشگاه چه جوریاس؟  

همان طور که گفتم، موضوعِ بحث، دانشگاه هست.  

و به هرحال، ما از صافیِ کنکور گذشته ایم. خانواده چشمِ امیدش به ماست. ما یاد گرفته ایم شاگرد سخت کوشی باشیم، رقابتِ سالم داشته باشیم، بیست بگیریم، قلم چی برویم، ترازمان به ترازویِ عدالت فخر بفروشد...  

ای بابا! بحثمان دانشگاه است.  

عزیزم؟ می آیی با هم ازدواج کنیم؟ دلم یک بچّه می خواهد که دانشگاه رفته باشد و گردِ فساد را از کتِ شرافتش تکانده باشد...