زندگی

نمی دونم کی می تونی این ها رو بخونی...  

شایدم نخونی.  

تو بهارِ زندگیِ منی که به یاد نمیاری اردی بهشتی رو که دست کوچولوتو گرفتم و تو انگشتمو محکم فشار دادی.  

تو و من! تو، من و پارکِ جنّت و درختایِ سرو.  

من و تو و... هیس... شبِ بیست و یک ماه رمضون. قرآن باز کردم و سوره ی لقمان اومد برات. تو و من و اون شب و گریه هات و من که پایِ گهواره ت بیدار بودم.  

تو و من و گرفتنِ دستات و پا به پات اومدن.  

تو و خندیدنت وقتی پاهاتو رو پاهام میذاری.  

تو همیشه وقتی برات لالایی خوندم خواب بودی، ولی من صورتِ ماهتو نگاه کردم.  

و چه لذّتی داره شب و نگاه کردن به صورت تو و انتظارِ طلوعِ ماه.  

من و تو و رو زانوهام راه رفتن دنبالِ تو و بهت غذا دادن.  

آخه تو چرا انقد خوبی مرتضی؟ جان جانِ خاله! تو که نمی دونی، ولی دقیقن وقتی فکر می کردم دیگه نمیشه عاشق بود، تو دنیا اومدی.  

تو رو درست وقتی دیدم که دیگه فصل ها برام معنی نداشتن... و تو اردی بهشتِ منی.  

تو و محمّد، بعدشم باران و نیکی.  

شما همه تون بزرگ ترین امیدای من هستید. بزرگ ترین دلیلی که من هنوز هم می خوام که آدم ها رو دوست داشته باشم.  

پس کِی همه تون بزرگ میشید؟ وقتی بزرگ بشید از این هم خواستنی تر می شید.  

چه عیبی داره که من شماها رو دنیا نیاوردم؟ عوضش شماها دوباره منو دنیا آوردید! چه فرقی داره من مامانتون باشم یا سارا و راضیه و مریم و شیما؟ من شماها رو بغل کردم، بوسیدم، براتون دعا کردم، نگرانتون بودم... پس عاشق بودم.  

مرتضی! خاله من خیلی دوسِت دارم. آخه تو از همه شون پرانرژی تری.  

دارم تصوّر می کنم که وقتی بزرگ بشی، تازه نفس و قدرتمندی و قلبت پر از امیده. هیچی هم نمی تونه مأیوست کنه.  

اصلن شاید تو همبازی بچّه ی من باشی. اون وقت مثلِ محمّدحسین و امیرحسین و مصطفی و مسیح، فوتبال می زنی، منم نگای قد و بالات می کنم و نگای بچّه م که قراره مث تو بزرگ و قوی بشه. یا مث باران و نیکی، خانوم و مهربون.  

من هنوز فرصت دارم که عاشق باشم، ریسک کنم، هزینه بدم، پنجره ی زندگی رو باز کنم و پرواز کنم...  

و همه ش چون تو هستی... تو وتمامِ بچّه های دنیا و تمامِ مادرایِ دنیا، پدرها و جوون ها.  

دل تنگیم سر جاشه، ولی لالایی هامو گفتم. آروم بخوابی پسرم!