یک سال و این همه اتّفاق.  

یک سال و این همه بالا پایین.  

حالا که به قول شاعر "بویِ بهبود ز اوضاع جهان می شنوم" حس می کنم که زود گذشته متل ساله ای دیگه امّا... می دونم که به بلندای عمری گذشت و منو پخته تر کرد.  

گاهی فکر می کنم هیچی تو دنیا بهتر از این نیس که بعد از کلّی بدبختی کشیدن یه کم نفس تازه کنی و خوش بگذرونی.  

حسّم به سال نود که وارد دانشگاه شدم تا همین دو ماه پیش، حسّ کسیه که سه سال تموم خواب بوده، و حالا بیدار شده و خوشحاله که همه رو خواب دیده.  

امّا...  

فکر سال دیگه ناراحتم می کنه.  

سال دیگه همه چی تمومه! ادبیات، دانشکده ش، آدماش، اساتیدش...  

و قطعاً که همه شون از شرّ من خلاص میشن ولی من دوسشون دارم و دلم براشون تنگ میشه.  

جا داره از همین تریبون اعلام کنم من از هیچ کس هیچ کینه ای به دل ندارم و بچّگی کردن خودم و شماها رو می بخشم.  

اعلام می کنم غم و غصّه هام کاملاً جنبه ی درونی داشت و هیچ عامل بیرونی باعثش نبود.  

اعتراف می کنم که یک سال فقط چون کتاب نخوندم و مطالعات جنبی نداشتم شعر و داستان ازم نتراوید.  

اعتراف می کنم که همه ش شیش ماهه که من و آینه ی اتاقم آشتی کردیم و آینه م تلاش کرده بهترین تصویرش از من رو ارائه بده.  

دلم می خواد بیام اینجا براتون شعر و داستانای خودمو بذارم. دلم می خواد بیام شعر بذارم، شادیامو قسمت کنم...  

و داریم کم کم به اون لحظات ملکوتی هم نزدیک میشیم.  

برام انرژی مثبت بفرستید... برای همه تون آرزوی موفّقیّت دارم.