پوچ

مردن، تو روزایی که باید زنده بود، یا تقصیر منه، یا دست من نیست.  

انبوه کتابایی که مدّت هاست می خوام بخونم، کلّی فیلم که هنوز ندیدم.  

کلّی کار هنوز به انجام نرسیده و اون میل لعنتی به اون وصله ی ناجور و ناموجّه تازه وارد زندگیم.  

شب تا صبح بیدار و روزا هم درگیر یأس و هم خوابالو...  

از توش هیچی جز همون بلاتکلیفیِ رخوت انگیز درنمیاد.

  اینکه ساعت ها تو چمن زیر آفتاب دراز بکشم، چشمامو ببندم و نفهمم اساساً زنده م یا مُرده م؟  

خوابم یا بیدارم؟ نور آفتاب صورتمو نابود کنه و من از داغیش لذّت... لذّت می برم یا اصلاً حواسم نیست؟  

قبلاً هروقت تو این دنیا نبودم، قطعاً تو تخیّلاتم بودم و همیشه وقتی ازش میومدم بیرون حرفی واسه گفتن داشتم...  

حالا وقتی اینجا نیستم، مسلّماً هیچ جای دیگه ای هم نیستم.  

حالا وقتی می خوام داستان بنویسم، بیشتر تمایل دارم به نوشتن از خودم، وقتی می خوام شعر بگم تمایل دارم به سکوت، حتّا وقتی می خوام گریه کنم تمایل دارم به خندیدن!  

و بغض... که هیچ وقت طعم تلخ و سنگین و لذّت بخش قورت دادنشو این همه کش نداده بودم. مدام فروخوردنش و فروخوردنش.  

لعنتی خیلی حسّ خوبی داره. فرو کردن انگشت تو خارای کلفت کاکتوسِ میز کافی شاپ، نفس عمیق کشیدن تو دود غلیظ سیگار بهمن میز کناری.  

نوین ترین حالت مازوخیسم که میشه بهش مبتلا شد! از خود آزاری تن تا خودآزاری روح!  

اَه که لعنتی چه کیفی داره. وقتی میگه داد بزن سکوت کنم، وقتی می خواد بترکه، فرو بخورم؛ وقتی تو آب و آتیشه که بهم بفهمونه به آرزویِ خاصی رسیدم و باید شاد باشم، نه خوشحال باشم نه ناراحت...  

روحم از من زنده تره. برای همین باید لحظه به لحظه آلارمای جنبش و امیدواریشو خفه کرد.  

زنده بودنش حاصل هل خوردن اتّفاقی تو این دنیاست.  

یه خوبی خفه کردنش اینه که دیگه آرزومند نیستم، دیگه واسه آدما و چیزایی که هرگز نبودن انتظار نمی کشم.  

دیگه از کسی بدم نمیاد، دیگه خیر و شرّی وجود نداره. دیگه عاشق شدنی وجود نداره.  

همه چیز به طرز فرح بخشی آرومه. فقط آهنگ گوش دادنه و بی هدف پرسه زدن تو دنیای مجازی یا خیابونای دنیای فعلی...  

به این میگن: گرز و سپر انداختن و تسلیم فرمان حضرت حق بودن.  

خدای بخشنده و مهربان! تو بردی. می تونی چهار نعل رو جنازه م بتازی. دیگه اعتراضی نیست.